Metoda Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne

Metoda ta wywodzi się od Rudolfa Labana – tancerza, badacza ruchu i autora uniwersalnego systemu zapisu ruchu. Laban widząc, jak proces związany z ruchem człowieka naszej kultury przebiega od spontanicznej ekspresji małego dziecka, do usztywnienia, zahamowania i nadmiernego kontrolowania ruchów przez ludzi dorosłych, opracował system zwany twórczą gimnastyką, na bazie którego Weronika Sherborne stworzyła później metodę Ruchu Rozwijającego. Dodała do metody Labana ludzką potrzebę bliskości z innymi, emocje i zaczerpnęła z naturalnego wzorca jakim jest kontakt dziecka z matką.

Doświadczając ruchu i doznań związanych z równowagą, oraz dotyku, karmimy „czynne od zawsze" zmysły – najgłębiej w nas zakorzenione sfery wrażliwości związane z odczuciami wahania równowagi, rytmem i muzyką. W ten sposób zaspokajamy jednocześnie wszystkie głęboko ludzkie potrzeby. Język ciała: ruch i dotyk, trafia do każdego, niezależnie od jego wieku, zdolności intelektualnych, wiedzy, przekonań, przyzwyczajeń... To środowisko „znane od zawsze”, w którym czujemy się u siebie, jesteśmy podłączeni do źródła bezpieczeństwa i energii. Także pierwszy przebłysk świadomości własnego istnienia powstaje u dziecka właśnie dzięki kontaktowi z ciałem matki.

Doznania płynące ze zmysłu równowagi są związane z emocjami, np.: gwałtowne zachwianie równowagi może wywołać strach, łagodne kołysanie uczucie ukojenia. Z emocjami wiąże się też napięcie i rozluźnienie ciała, a ruch poprzez który doświadczamy na przemian napięcia i odprężenia jest niezwykłą gimnastyką ciała i emocji.

Etapy pracy metodą Ruchu Rozwijającego odzwierciedlają naturalny rozwój kontaktu matki z dzieckiem: od dotyku całym ciałem, przez głaskanie, trzymanie za rękę, kontakt wzrokowy, słowny, aż do kontaktu z wewnętrznym, psychicznym obrazem rodziców i z coraz większym obszarem przestrzeni zewnętrznej oraz kręgiem innych osób.

Pracę tą metodą zaczyna się od ruchu prowadzącego do poznania własnego ciała, który pozwala pogłębić świadomości ciała, usprawnia nasze posługiwanie się ciałem oraz pomaga w wyodrębnieniu własnego ja z otoczenia.

Następnym obszarem jest ruch kształtujący związek jednostki z otoczeniem. Jego podstawą jest ugruntowanie, a potem zdobywanie poczucia bezpieczeństwa w przestrzeni i zdolności swobodnego korzystania z niej. Brak tej zdolności łączy się z poczuciem zagrożenia, niechęcią do nowych sytuacji, zasklepianiem się w sobie, usztywnianiem w swoich postawach i izolacją od otoczenia. Pierwszą sferą przestrzeni jest tu nasza osobista przestrzeń wraz z którą przemieszczamy się w znacznie rozleglejszej, wspólnej przestrzeni, która zwykle, tzw. zdrową osobę pobudza do ruszenia w nią. Dzięki aktywnościom należącym do tej grupy poznajemy, jak nasze ciało porusza się w przestrzeni i nabieramy do niej zaufania.

Kolejnym etapem jest ruch wiodący do tworzenia związków z drugim człowiekiem. To aktywności pozwalające doświadczyć spotkania z drugim człowiekiem i dzielenia się z nim wspólną przestrzenią. Bazując na różnych rodzajach związków rozróżnia się tu:

Ruch „z”– kiedy jedna osoba jest bierna, druga aktywnie się nią opiekuje – tak jak w związku matki z dzieckiem. Partnerzy zamieniają się rolami.

Ruch „przeciwko” – czyli aktywności uświadamiające uczestnikom ich własną siłę. Są to aktywności związane z siłowaniem się, przybierające formę często hałaśliwej, odblokowującej zabawy i torujące drogę do bliskich, przyjaznych kontaktów z drugą osobą. Tu także jedna osoba jest bierna, druga aktywna i także zamieniają się rolami.

Ruch „razem” - czyli aktywności ruchowe które wymagają jednakowego zaangażowania partnerów, prowadzą do współdziałania, współpracy i odnajdywania stanu harmonii.

Jeszcze innym etapem i obszarem jest ruch prowadzący do współdziałania w grupie. Tu też rozróżnia się ruch „z”, „przeciwko” i „razem”, aktywności podejmowane są jednak w grupach co najmniej 3-osobowych.

Ostatnią kategorią ruchu jest ruch kreatywny, którego najlepszym przykładem jest taniec. Zwłaszcza taniec nie oparty na ustalonej formie lecz wynikający że świadomości ciała i uczuć oraz swobody i autentyczności ruchów. Kreatywność jest manifestacją wewnętrznych stanów świadomości i uczuć. Działania twórcze pozwalają również na rozładowanie skrywanych, hamowanych emocji i odreagowanie napięć. Kreatywna postawa ułatwia także kontakt z innymi, wyrażanie siebie i przekazywanie innym prawdy o sobie.

Kategorie ruchu, które wymieniłam nazwałam etapami, ponieważ wskazują one kierunek pracy. Wybiera się je i dostosowuje do potrzeb uczestników zajęć.

Udział w zajęciach Ruchu Rozwijającego pozwala oswoić się ze swoim ciałem i poczuć się w nim bezpiecznie, nabrać pewności siebie, poczucia własnej wartości, rozładować napięcia, poprawić kontakt z rzeczywistością, ugruntować się, oswoić z przestrzenią otaczającą, z kontaktem z drugim człowiekiem, doświadczyć bycia w różnych rolach względem innych, posmakować współpracy w grupie, odnajdywać własne miejsce w grupie, doświadczyć własnej siły i możliwości, tego co ma się do dania, a także jak to jest gdy się przyjmuje, doświadczyć radości bycia w ciele, wyrażania się, komunikowania i twórczej ekspresji poprzez ciało.

Zajęcia Ruchu Rozwijającego przeznaczone są zarówno dla dzieci, osób dorosłych, osób starszych, na różnym poziomie sprawności ruchowej, a także jako działania wspomagające terapię dla osób z różnymi dysfunkcjami psychicznymi, społecznymi, emocjonalnymi.